Της Άννας Αργυρίδη (Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια)
Τα τελευταία χρόνια η Παιγνιοθεραπεία (ή αλλιώς play-therapy), κερδίζει έδαφος στους θεραπευτικούς κύκλους. Η Παιγνιοθεραπεία είναι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση (Ρόμπερτσον, 2016) η οποία χρησιμοποιεί το παιχνίδι ως το κύριο εργαλείο θεραπείας. To ίδιο μέσο θεραπείας όμως, χρησιμοποιεί και η επιστήμη της Παιδιατρικής Εργοθεραπείας (Moore and Lynch, 2018), αφού σύμφωνα και με τις θεωρίες του Winnicott,το παιχνίδι θεωρείται απαραίτητο για την ανάπτυξη του παιδιού.
Ως αποτέλεσμα, κάποιος, εύλογα, θα μπορούσε να συμπεράνει ότι αυτά τα δύο θεραπευτικά μοντέλα, είναι παρεμφερή. Εντούτοις, εκτός κάποιων ομοιοτήτων, παρουσιάζουν αρκετές διαφορές, οι οποίες μερικές αυτών, θα αναλυθούν πιο κάτω.
Αρχίζοντας με τις ομοιότητες, για την διεκπεραίωση ορθής παρέμβασης, τα παιδιά μαζί με τον εργοθεραπευτή (Νεσλεχανίδης, 2016), όπως και τον παιγνιοθεραπευτή(Λούβρου, 2019), δομούν μια ασφαλή θεραπευτική σχέση. Παρ’όλα αυτά, η Εργοθεραπεία, εκτός από μέσο θεραπευτικής παρέμβασης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μέσο πρόληψης δυσκολιών (American Occupational Therapy Association [AOTA], 2019), κάτι το οποίο ισχύει και για την Παιγνιοθεραπεία (Λεχουρίτη, 2015).
Επιπλέον, παιγνιοθεραπευτικό πρόγραμμα μπορεί να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν διάφοροι επαγγελματίες υγείας όπως ψυχολόγοι, ψυχίατροι, αλλά και εκπαιδευτικοί (Playtherapy.gr, 2012). Από την άλλη, η Εργοθεραπεία, εφαρμόζεται αποκλειστικά από πτυχιούχους Εργοθεραπευτές (Proseggisi.gr, 2010). Μια επιπρόσθετη διαφορά των δύο αυτών θεραπευτικών προσεγγίσεων είναι πως η Παιγνιοθεραπεία εντάσσεται στις θεραπείες μέσα από την Τέχνη (Playtherapy.gr, 2012), ενώ η Εργοθεραπεία εντάσσεται στις ειδικότητες Υγείας (Proseggisi.gr, 2010).
Επιπροσθέτως, ο στόχος των δύο αυτών θεραπευτικών προσεγγίσεων θα μπορούσε να θεωρηθεί και η κυριότερη διαφορά τους. Πιο συγκεκριμένα, σκοπός της Παιγνιοθεραπείας είναι το παιδί να μπορεί να εξερευνήσει και να εκφράσει συναισθήματα (Playtherapy.gr, 2012) και να διαχειριστεί καλύτερα καταστάσεις που του προκαλούν ένταση (Λεχουρίτη, 2015). Εν αντιθέσει, η παιδιατρική Εργοθεραπεία,στοχεύει στην «ανάπτυξη, βελτίωση και αποκατάσταση της συμμετοχής των παιδιών στα καθημερινά τους έργα» (Μοροζίνη, 2007α, σ.22) έτσι ώστε να γίνουν ανεξάρτητα και αυτόνομα ενήλικα άτομα (Χρίστου, 2017).
Όπως έχει ειπωθεί και πιο πάνω, η Παιγνιοθεραπεία χρησιμεύει ως παρέμβαση για τις κοινωνικές αλλά και ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες (Αντωνούδη, 2017).Οι εργοθεραπευτές, από την άλλη, δουλεύουν με άτομα με πληθώρα δυσκολιών. Εκτός από άτομα με ψυχολογικές δυσκολίες, συνεργάζονται και με άτομα με γνωστικές/μαθησιακές ή φυσικές διαταραχές (Royal College of Occupational Therapists [RCOT], 2019). Συγκεκριμένα και αναφορικά με την παιδιατρική Εργοθεραπεία, ο θεραπευτής παρέχει υπηρεσίες σε παιδιά με κοινωνικές, φυσικές, αναπτυξιακές και συναισθηματικές δυσκολίες (Proseggisi.gr, 2010). Ενδιαφέρον είναι,όμως,το γεγονός ότι και οι δύο προσεγγίσεις μπορούν να αντιμετωπίσουν θεραπευτικά, παιδιά με διάσπαση προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα (Αλεξάνδρου, 2010; Ρόμπερτσον, 2016) αλλά και αυτισμό (Αλεξάνδρου, 2012; Κούρτη, 2013).
Παρόλες τις διαφορές που αναλύθηκαν πιο πάνω, οι δύο αυτές θεραπευτικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν παράλληλα, με απώτερο σκοπό την πολύπλευρη και ολιστική ανάπτυξη και θεραπεία ενός παιδιού.